Праз зiму жыцця

Праз цябе адчуваю востра
Ціхі шэпат няўмольнага лёсу,
Палымяныя хвалі нябёсаў,
Што прасягнуты промнямі сонца.
Пералічваю іх бясконца,
Манатона збіраю ў косы.
У далоні свае хаваю:
Крок за крокам,
За хваляй хвалю.
За хвілінай хвіліну гукаю.
Палымянае сэрца сціскаю,
Як гляджу за святою ракай,
За ракою радзімага краю.
За нашчадкамі назіраю,
І бязследна за імі знікаю
Ў бязупынным цячэнні змроку.
Ціхі шэпат каханых вуснаў
Я не здолею збыць пад прымусам,
І пад націскам Божай праўды.
Не знайду больш салодкай пагарды,
Чым твае палымяныя вочы.
Праз халодныя зімнія ночы,
Што заззялі ў нябёсным літанні,
Ды ільдзінкамі ападалі
На мае далоні. 13.11.2015

Все права на эту публикацую принадлежат автору и охраняются законом.